Güneydoğu Asya Masalları

Etkili hafıza kaybı yönteminin insanlıktan hissetmeyerek çıkmak olduğuna karar veren bandocu Arif Pasif, yaşamla mücadele etmekten vazgeçer. Hiçbir şey için çabalamaz. Hissetmeyerek nasıl yaşayacağını ve yaşlanacağını kestiremez. Yaşamı boyunca besteleriyle değil, geçirdiği ağır travmalarla meşhur olan Arif, modern hamamböcekleri olarak adlandırdığı dinleyicilerinden ve çevresinde yaşayan diğer insanlardan uzaklaşmaya başlar. Bir sabah uyanmak istemez. Gittikçe kabuğuna gömülür ve yalnızlaşır. Asıl intiharın insanlığın geneline ayak uydurmak olduğunu anladığı an genele uymadan hayata devam etmenin de ölümden beter olduğunu artık bilir. Böylesi bir yaşamda hissetmeyen bir adamın tek bir kurşuna ihtiyacı vardır. Arif pasif, şakağına dayadığı namluyu patlatmaya bir türlü cesaret edemediğinde şu soruyla baş başa kalır: “hissetmeye bağımlı mıyım?”

Tasarımcının rolünün değişkenliği temel meseleymiş gibi görünse de tiyatro sanatının "canlı" olma durumu bu yeni devinimlerin içinde tartışmaya açık. Seyircinin giyilebilir teknolojileri ile dijital bir tiyatro salonuna girip, metahumanların oynadığı bir Hamlet izlemesi fikri kulağa biraz fantastik gelse de teknolojinin evrimi bunu mümkün kılacak gibi gözüküyor. Peki biletlerini kripto tokenlerle aldığı tiyatro oyununu evinde tek başına yahut bir arkadaşı ile izliyor oluşu, tiyatronun sosyal formunu nasıl etkileyecek? Eğer hissedilebilir bir evrendeysek, yanımızda dünyanın her yerinden gelen seyircilerin varlığını hissetmek mesela? Yahut dil ile ilgili seçim yapabiliyor oluşumuzun getirdiği özgürlükler... Tiyatro oyunu hangi dilde oynanırsa oynansın biz kendi dilimizde izliyor olabileceğiz. Buraya kadar seyirci açısından sanatın tüketiminde konforlu bir alandaymışız gibi duruyor. Gelelim sanatçının konumuna...