Bazen her şey çok fazladır. Kırılan bardak, taşan çorba, çalan telefon, ayağa takılan oyuncak…
Bazen ne yapsa gökyüzü, fazladır. Güneş çok yakar, rüzgar çok üşütür yağmur çok ıslatır, bazen.
Aynalar çok fazla gösterir o zamanlarda saçın beyazını, alnın kırışığını, gözün üstündeki kaşı.
Gündüzler girdaba geceler limana dönüşür. Karanlık aydınlığın, sessizlik gürültünün devirir sultanlığını. Bir cenin gibi bükülüp kendi içine yitirmek ister insan dünü, bugünü, meçhul yarını. Hiçlikte asılıp, onunla bir olmak ister bazen.
İnsan bazen yorulur beklemekten Godot’u, hep aynı başa sarıp başka türlü olsun diye uğraştığı Son’u.
“Dünyadasın, işte bunun tedavisi yok.” diye bir not düşer defterine, henüz doğmadığı zamanlarda söylenmiş. Ve güler, zamanın asla değiştiremediği şeylere.