deniz gözlerinin özlemiyle kuruyan çöl  zambağı bendim dokuz boğumlu canla senle ölüm arasında tükenmez bir umudun sebebiydim susmadı acıları sır eyleyen yankılar gözlerine değince umudum bin yıl geçti diyordu ulaklar yaşanılan ömür törpüsü değildi çehremdeki kıvrımlar canhıraş hâlime tercümandı yokluğuna öykündü hasret yıldızların yakınına varamasam da aşk göçtü gökyüzüne nicedir başucumda uyuyor ayın şavkı sabahın kuşları gelirken adın seher kuşu muydu kimsesiz uçuşun fecri ağlatıyordu gün sustu sanki bir kayıt düşmüşsün karanlığa gölgenin alazında sönüyor güneş geçtiğin her yeri silerken rüzgâr sevdan gözlerimde asılı intihar