Aynanın karşısında kim bu fısır fısır beni izleyen,
Kim bu yüreğime bir kuru gül bırakan?
Adını sayıkladığım hiç kimse benden hatır sormuyor.
Uzun sokaklar boyunca yürüdüğüm yollar beni bir aydınlığa çıkarmıyor.
Soğuk bir kış gecesinin içerisinde ellerim.
Aynada iki yabancı, içimde bir ben.
Hissettiklerimin dikenleri ruhuma batıyor.
Yine sabah oluyor,
Bir zaman sonra yine gece.
Ben hiç beyazı göremiyorum.
Dinmiyor bu fırtına, gözlerim kapalı ağladığım dünya, biraz yalan.
Gözlerimi açtığım siyahlar biraz gerçek.
Bir rivayet şimdi soğuk.
Yazın ortasında indirmiş gözlerim, gökyüzü.
Bir çocuk kadar sokaklarda yalnız,
Yorgun bir kadın gibi suskun.
Bucak bucak kırgın gökyüzü bana.
Birbirine kırdırdığım tüm bulutlar benim esirim.
Beyaz uzak, beyaz ölüm.
Gözüm kapalı ağladım dünyaya,
Bir yarım geleceğin ortasında sustum.
Yüzdüğüm denizlerde balıkları ben boğdum.
Geçmiş ve geleceğin sevişmesinden düştüm dünyaya.
Her yanım kan kırmızı gül,
Her parmağımın ucu diken.
Tam da bu yüzden,
Gözlerim kapalıydı, sevişirken hayatla.