Bazen yağmurun peşine takılıp
ormanın derinliklerine doğru
geldiğimi farketmiyorum.
Kuytularında hep kaybolduğum
sessiz, kızıl bir orman.
Ağaçları hafif dalgalı
nabzı dallarında
dallarla gövde arasında sıkışmış yaprakları.
Arsız sarmaşıklar
önce vadileri sonra dilimi sarıyor
kökleri iliklerime dayanmış
her bir hücremden sıkıştırıyor.
Ben yağmurun peşinde yağmur benim
sessiz dokunuşlarla
yudum yudum varıyor toprağa.
Çatlakları boğulan
kayganlığı boza dönen toprak
damla damla emiyor kevseri…
Yağmura dokunsan
kızılca kıvılcım kopacak damlalar saçılacak.
Toprağa dokunsan
çatısı çatlayacak volkan olup patlayacak.
Harlandıkça yağmurdan
bacasından çığlıklar tütüyor ormanın…