En zorudur oyunu açmak; söze ilk başlayan, ışığı yüzünde ilk hisseden olmak. Bir müzik cümlesinin ilk motifini hayal etmek… Mermere ilk kesiği, tuvale ilk rengi ve kağıda ilk cümleyi atmak. Çünkü güçlü başlangıçlar yapmadan beli doğrulmaz hiçbir eserin. Çünkü ilhamını ilk hareketten alır gösteri. İlk cümlenin arkasına saklanır heybetli bir şiirin en dile dolanan dizesi. Yolu açmak, yoldan gitmekten zor olduğu için bir başlangıç ya rezil ya da vezir eder sahibini. İki insan arasında olan da bundan farklı değil sanki. İçten bir gülümseme, güçlü bir tokalaşma, gözden göze akan sözsüz ama kararlı bir merhaba… İlk temas… Her şeyin güzel gideceği ya da hiçbir çabanın, o adı konulamayan asimetriyi düzeltemeyeceği an…

Bazı şairler var, şiir falan yazmıyorlar. Yazı dilinde sohbet ediyorlar bizimle. Bir kır kahvesinde oturup “Bize iki çay ver oğlum!” dedikten sonra yaslanıp sandalyelerine, o gün başlarından geçenleri anlatıyorlar ötekine. Nasırlarından ve güzel havalardan dert yanıyorlar. Süheyla’ya nasıl vurulduklarından, konu komşu Fahriye Abla’dan, sütten yumurtadan söz ediyorlar. Bir de, üstüne koy koy dolduramadıkları masalardan… Mesela, masaya yaşama sevincini koyuyor adam. Anahtarları, pencereden gelen ışığı, ekmeğin ve havanın yumuşaklığını koyuyor. Dinliyor öteki, “Ben anlatsam bunları boş laf olur, adam sokağın gürültüsünden şiir yazıyor.” diye iç geçiriyor. Edip Cansever’in masasına diktim gözümü bu gece. Bisiklet ve çıkrık sesini, aklında olup bitenleri tek tek dizdiği o meşhur masaya iliştim. Her gelip geçen bir…