Gecenin en erken saatiydi. Evin içinde oyalanacak bir şey bulamayınca kendimi sokakların kollarına bırakmaktan başka çarem kalmamıştı. Şehrin ışıkları içimi aydınlatırken belki sana rastlamanın umuduyla ilk gelen tramvaydan içeriye atmıştım kendimi. İçerinin sakinliği, istediğim yere sahip olma özgürlüğü sunuyordu açıkça bana. Cam kenarı bir yere geçip oturmuştum. Az sonra tramvayın en sonunda, gözlerini üzerime dikmiş hiçbir yaşam belirtisi göstermeden ürkütücü sessizliğinle öylece durduğunu fark etmiştim. Sana karşın ben ise sadece taklit ediyor, varlığını onurlandırıyor, seni sonsuz kez yaşatıyordum boşluğumda… Zihnimin duvarlarının her an taze tutmayı başardığı o anı canlanmıştı birden gözümde. Güneşin yağmura dönüştüğü, eteklerimin rüzgârlara dost olduğu o gün, tramvayın son anda kapanacak olan aralığından süzülmüştüm. Sırılsıklam olmuş kedi…

Dışarının ışığına bir türlü engel olamıyorum. Tüm perdeleri sımsıkı kenetledim. Duvarları siyaha boyadım. İnsanlar yeni güne başlarken benim günüm son buluyor. Hayatımı uykuma göre düzenledim. Bir dalabilsem. Uykunun en sığ köşelerine bile razıyım. Sırt üstü, kollarımı iki yana açıp yorganı omuz hizama dek çektim. Tüm benliğimle hazırım uyumaya. Tavanda bir nokta belirledim. Gözlerimi kırpmadan akan yaşlarla kapatıyorum. Yavaş yavaş kokusu duyuluyor cansızlığın. Kör duvarlarımda bir kıpırtı oluşuyor. Siyah, kocaman bir gölge yanaşıyor bana doğru. Elinde, neredeyse hepsi erimiş bir mum tutuyor, buruşmuş titrek parmaklar. Korkmadan merakla bekliyorum tanıdık yüzünü. Simsiyah pelerininin başlığı ardında sadece sivrilmiş bir burun görüyorum. Hepsi bu. Gittikçe yaklaşıyor mumlu burun. Nefes alış verişimizin ritmi uyumla karışıyor…