şu sahipsiz yaşamın yenilenen şafaklarında devşirilirken yeryüzü ben hırçın nehirlerin akışında yorgun bir damlayım günbatımında yatağımı arıyorum rüzgâra yenilmiş yakup kuşuyum kırık kanadımın ağrısıyla sığınıyorum gecenin duldasına savruldu yürek yangını mavi gök aşkım artık mutluluk mudur ölümden ötesi oysa ben ne ihanetlerin ne de yalanların insanıydım gülün goncası gibihakikatin ışığıgüneşi özlüyorum zaman her yola revan eyledi beni vardığım her yer ölüm ve kalım sınırı çağ yangınındayım yağmurun sesini duysam yeter umudum bir damla suya ayrılmış pay sele kapılacak tufanı bekliyorum

İlmeği kaçmış zamandan Sökülüp sana geldim Gülsema Kalakalmıştım şaşkınlıklar ortasında Hecelerken zembereği bozulmuş vakitleri Vuslatın hidayetim oldu Sensiz ne kadar yaşadımsa O kadar yoktum Gülsema Ağla Gülsema Gözyaşların merhamettir hayatın acımasızlığına Tomurcuğa can veren buselerin Çöl çiçeklerinin hasretidir Gülsema Kaybettiğim benliğimle Boğulmuştum hiçliğin derin sularında Yüreğimde bin çığlık Yankılanan senden bir hakikatti bana Yüzlerce yıllık uykulardan uyanıyorum Uyumuş ömrüm Şimdi sana uyanıyor Gülsema Geceleri yeryüzüne saçtığın ışığınla Suretin Kararmış dünyama Artık fecirdir Gülsema